Utrzymywanie stanu trwałego poprzez utratę energii
Sposoby, przy pomocy których żywy organizm zapobiega własnemu rozkładowi, są tak różnorodne jak samo życie. Różnica pomiędzy organizmem a jego otoczeniem jest u najprostszych zwierząt i roślin mniej wyraźna niż u organizmów, które pojawiły się później. Na przykład niektóre z dawnych zwierząt były prawdopodobnie stworami, podobnymi do żyjących w morzu takich pierwotniaków, jak pełzak (Amoeba), i takie też spotyka się tam jeszcze dzisiaj. Są to układy, które ? podobnie jak nasze ? zawierają dużo wody i soli. Jednak otaczające ich morze zawiera także dużo wody i soli, że nie potrzeba żadnego wysiłku, aby zapobiec przenikaniu tych substancji do morza. Człowiek natomiast jest układem wodno-solnym żyjącym w środowisku zawierającym bardzo mało wody, i to przeważnie wody słodkiej. Dlatego człowiek musi przede wszystkim oszczędzać wodę, kryjąc większą część swego ciała pod wodoodporną skórą, a oprócz tego ponieważ nie jest w stanie zapobiec utracie pewnej ilości wody, musi ją uzupełniać. W tym celu organizm dysponuje całym zestawem czynności, które my nazywamy mechanizmem pragnienia. Jeżeli układ zaczyna odczuwać brak wody lub jest odwodniony, wtedy włącza się skomplikowany zespół czynności, w wyniku którego człowiek zaczyna szukać wody tracąc przy tym energię.
