Aktywność
Jeżeli cechy charakterystyczne życia chcemy opisać jako przejawy pewnej aktywności, musimy się dobrze zastanowić co właściwie przez to słowo rozumiemy, a zarazem stwierdzić, że jest to tylko frazes, za którym kryje się nasza ignorancja, podobnie jak w przypadku innych słów używanych do zdefiniowania istoty życia. Słowa ?aktywność” użyliśmy do opisu życia przede wszystkim dlatego, że przy pomocy analizy składu organizmu nie udało nam się przedstawić zadowalającego uszeregowania typowych cech układu żywego. Nie znaleźliśmy ani jednej substancji, która byłaby stale obecna i charakterystycznie żywa; słuszniej jest uważać, że z charakterystyczną działalnością organizmu związane są raczej atomy. Wprawdzie cząsteczki DNA występują tylko u istot żywych, a każdy osobnik ma swój własny DNA, lecz sam DNA nie jest ożywiony. Żywy układ zawiera DNA oraz wiele innych związków i zaangażowany jest w aktywną wymianę ze środowiskiem. DNA reguluje tę wymianę w sposób zgodny z wzorem wyselekcjonowanym w przeszłości. Funkcjonuje on jako magazyn informacji, który zawiera stały zapis organizacyjnego potencjału osobnika. Jednak charakterystyczne działanie osobnika, a szczególnie jego specyficzna aktywność w danym czasie, zależy od tego, które z odcinków informacji zakodowanych w DNA uzewnętrznią się, a także od względnego tempa, w jakim informacje zawarte w różnych odcinkach DNA są transkrybowane. Tak więc aktywność, którą uważamy za charakterystyczną cechę życia, nie znajdzie swego wyrazu w opisie samego DNA, skoro wymiana zachodząca między organizmem a jego środowiskiem jest czynnikiem określającym, które z odcinków DNA mają być transkrybowane w odpowiednim czasie i tempie transkrypcji.
